ANTONIO TABUCCHI: Τρεις ασήμαντες ιστορίες χωρίς συμπέρασμα

ANTONIO TABUCCHI: Τρεις ασήμαντες ιστορίες χωρίς συμπέρασμα,μετάφραση Ανταίου Χρυσοστομίδη,εκδόσεις ΑΓΡΑ 2005

Ο παρών τόμος με τα τρία διηγήματα του Αντόνιο Τμπούκι κυκλοφόρησε με την ευκαιρία της παράστασης με τίτλοΤΡΕΙΣ ΑΣΗΜΑΝΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕς ΧΩΡΙς ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ της ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΘΕΑΤΡΟΥ ΜΝΗΜΗ στο θέατρο ΚΥΔΩΝΙΑ στα Χανιά, τον Ιούνιο του 2005

Πως θα ζήσουμε, κάποιος με ρωτάει

Σε ένα γράμμα.

Είχα στο νου μου να του κάνω

Την ίδια ερώτηση. [1] [σελ. 15]

[Αντί προλόγου – Μια απάντηση του Αντόνιο Ταμπούκι σε ένα ερώτημα του Ανταίου Χρυσοστομίδη]

[…] στα ονόματα υπάρχει ο χρόνος που έχουμε περάσει μαζί, οι φίλοι που πέθαναν, τα πράγματα που κάναμε μαζί, οι τόποι, κάποια άλλα ονόματα, η ζωή μας. Πίτικε σημαίνει μικρούλης. [σελ.20]

[…] ήταν ένας ονειροπόλος ο Ροντόλφο μου, και αυτά δίδαξε στον γιό μου. [σελ.27]

[ Η Ντολόρες Ιμπαρούρι χύνει πικρά δάκρυα ]

[… ] πρέπει να συμπεριφέρεστε όπως στην εξομολόγηση, […] εμάς δεν μας ενδιαφέρει μονάχα ό,τι συμβαίνει έξω, μας ενδιαφέρει και ό,τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι των ανθρώπων. [σελ.43]

Αποτελείτε κι εσείς μέρος ενός φρακτάλ, μια κίνησή σας μπορεί να μετατρέψει αυτό το φρακτάλ, αγαπητέ κύριε Πεταλούδα, γι` αυτό και πρέπει να κουνάτε τα φτερά σας όπως πρέπει. [σελ. 52]

[ Μπορεί το φτερούγισμα μιας πεταλούδας στη Νέα Υόρκη να προκαλέσει τυφώνα στο Πεκίνο; ]

[…] όλα τα λάθη, όλες οι παρερμηνείες, όλες οι παραδρομές που μας τύχαιναν ήταν «μια μικρή παρεξήγηση άνευ σημασίας» [σελ. 59]

Το βράδυ, στο λιβάδι, ξαπλωμένοι, να μιλάμε για τον κόσμο: στο στήθος ποιανού θα ακουμπούσε το κεφάλι της η Μανταλένα; [σελ. 64]

[…] μα γιατί πρέπει να υποκρίνεσαι πως ακούς με τόση προσοχή, δεν σου διηγείται τίποτα το περίεργο, εκείνον το χειμώνα ήσουν και εσύ εκεί. [σελ. 65]

[…]τώρα πια οι ρόλοι είχαν δοθεί και ήταν αδύνατο πλέον να μην παίξει ο καθένας το ρόλο του˙  [σελ. 69]

[…] στο κανάλι ήταν μια βάρκα στο χρώμα της σκουριάς που γλιστρούσε σιωπηλή σαν να μην είχε μηχανή, πέρασα από δίπλα της και πάνω ήταν ο Λεό  και ο Φεντερίκο, […] και στο βάθος της βάρκας, σαν να κρατούσε το τιμόνι, ήταν η Μανταλένα που λάμποντας από νιάτα χαμογελούσε όπως μπορεί να χαμογελά μια κοπέλα που ξέρει πως λάμπει από νιάτα. Παιδιά, σκέφτηκα να τους πω, θυμάστε τη Strada anfosa; [σελ. 71]

[Μικρές παρεξηγήσεις άνευ σημασίας]

[1] :Βισλάβα Σιμπόρσκα, Μια ποιητική διαδρομή, μετάφραση Βασίλης Καραβίτης, εκδόσεις Σοκόλη, Αθήνα 2003