Pierre Assouline Οι προσκεκλημένοι

Pierre Assouline Οι προσκεκλημένοι εκδόσεις ΠΟΛΙΣ μετάφραση Ρίτα ΚΟΛΑΪΤΗ

Οι λιγοστές αποτυχίες της είχαν πάντα κάποιο ένοχο ο οποίος, ήταν βέβαιο, δεν επρόκειτο να ξαναπροσκληθεί. [σελ.13]

[…]εδώ και χρόνια η κυρία –ντυ κατέγραφε μεθοδικά τα δείπνα της. [σελ.20]

[…]σε ετούτη την αδεξιότητα οι άνδρες μπορούσαν να μαντέψουν πόσο αμήχανος έφηβος υπήρξε […]. [σελ.29]

Ούτε καν όταν έλεγε εμπιστευτικά, σε ένα ξέσπασμα αυτοχλευασμού, ότι το εγώ του ήταν τόσο ογκώδες που το είχε προσφέρει για τους σκοπούς της ιατρικής έρευνας. [σελ.48]

Η μορφή της ήταν τόσο ανάερη που, αν την συναντούσες στη σκάλα, δεν θα μπορούσες να πεις αν ανέβαινε ή κατέβαινε. [σελ.49]

Ένας τόσο προμελετημένος αυθορμητισμός γινόταν πάντα αντιληπτός, γιατί η Ζοζεφίν ήταν συνήθως η μόνη που θυμόταν τις λεπτομέρειες μιας σταδιοδρομίας τις οποίες ο ίδιος ο ενδιαφερόμενος είχε ξεχάσει. Αυτό σκότωνε το μυστήριο, αλλά εκείνη δεν θα δίσταζε να σκοτώσει. [σελ.54]

[…]γνωστός επίσης για το ότι, όταν ξεκούμπωνε το πουκάμισο μιας γυναίκας της έδινε την εντύπωση ότι το άνοιγε σαν να ήταν βιβλίο. [σελ.56]

[…]την ευχή που έκανε τότε να μην αφήσει ποτέ ξανά τα πόδια του να φανερώσουν τις αδυναμίες του […] [σελ.59]

«Πόσοι είμαστε τελικά; Ρώτησε μια φωνή.
- Δεκατέσσερις, σύμφωνοι με τους διοργανωτές δεκατρείς, σύμφωνα με την αστυνομία», απάντησε μια άλλη. Τότε η Κριστίνα έσκυψε προς την μεριά του διπλανού της: «Λένε επίσης ότι όποιος κάθετε τελευταίος θα το μετανιώσει πικρά, αν όχι τραγικά…»
Ευτυχώς κανείς δεν τα άκουσε. [σελ.77-78]

Η μαγειρική προσεγγίζει την ακρίβεια της επιστήμης, ενώ η πολυλογία παραμένει αίνιγμα. [σελ.82]

Η νοσταλγία μας κυριεύει πάντα όταν δεν την περιμένουμε. [σελ.84]

Η Σόνια λέει ότι το μαύρο είναι ένα άσεμνο χρώμα όταν το φοράς σωστά. [σελ.93]

Και μίλησε για ένα γεύμα, καιρό πριν, σε ένα αριστοκρατικό σπίτι όπου, επειδή ο ιερέας είχε πιει νερό από το σκεύος για το πλύσιμο των δαχτύλων στο τραπέζι, όλοι έκαναν το ίδιο. [σελ.94]

Ξάφνου η Σόνια ένοιωσε σχεδόν απελευθερωμένη από ένα φορτίο, γιατί τίποτα δεν είναι πιο ενοχλητικό από μια συνάθροιση που μιλάει για σένα μπροστά σου, σε αξιολογεί και σε ζυγίζει σαν να είσαι εμπόρευμα και εκφράζεται λες και δεν είσαι παρούσα. [σελ.97]

Αυτό ίσχυε πάντα. Τι είχε αλλάξει λοιπόν; Ίσως ο κυνισμός, η υπεροψία του χρήματος. [σελ.101]

Γίνονται κουφοί όταν δεν ακούν να μιλούν πια γι’ αυτούς. Αν, κάποια μέρα, έπρεπε να διαπράξουν ένα έγκλημα πάθους, αυτό σίγουρα θα ήταν η αυτοκτονία. [σελ.109]

Όταν κάποιος αποφασίζει να φύγει πρέπει να πάρει μαζί του μόνο τον εαυτό του. [σελ.113]

Τα γερμανικά όπως τα κραύγαζε ο Γκαίμπελς και τα γερμανικά όπως τα σιγομουρμούριζε η Μάρλεν Ντήντριχ ήταν η ίδια γλώσσα κι όμως, δεν είχε την ίδια μουσικότητα. [σελ.118]

Όλοι τέντωσαν τα αφτιά τους προς το αόρατο, αλλά αυτό ήταν φειδωλό σε ηχώ. [σελ.136]

Το κρασί είχε τη διττή ιδιότητα να ζωηρεύει τις συζητήσεις και να απελευθερώνει τις σκέψεις. [σελ.137]

[…]το γράψιμο ήταν γι’ αυτόν το μοναδικό μέσο να μιλά χωρίς να τον διακόπτουν. [σελ.138]

[…]αυτός ο άνδρας είχε αυτοκτονήσει μπροστά στα μάτια τους, επρόκειτο όμως για μια αυτοκτονία που παρουσιαζόταν ως παράπλευρη απώλεια της ανησυχίας: είχε σκοτώσει τη μαριονέτα που έκρυβε μέσα του. [σελ.142]

Δεν θα έλεγε τίποτα, γιατί δεν ήταν αυτή που όφειλε να πει κάτι, αλλά εκείνοι που όφειλαν να το ξέρουν. [σελ.146]

Από όλους, ήταν η πιο συνεκτική μες στις αντιφάσεις της. [σελ.149]

Πρέπει πάντα να κάνεις περισσότερα απ’ ότι οι Γάλλοι για να ελπίζεις να γίνεις εντελώς Γάλλος, χωρίς ωστόσο ν’ αρνείσαι τον εαυτό σου. Με αυτό τον τρόπο οι «ξένοι» της τραβούν τη χώρα προς τα πάνω. [σελ.159]

Πάντα υπάρχει κάποιος περισσότερο προσκεκλημένος από εσένα. Μόνο αυτή η σκέψη την παρηγόρησε. [σελ.164]

[…]κοψιά βασίλισσας, λαιμός χορεύτριας, αισθησιακή στρογγυλάδα των ώμων. [σελ.175]

Κατ’ αυτό τον τρόπο μπορεί να διαιρεθεί η ανθρωπότητα, τουλάχιστον τα χαράματα. [σελ.188]