ΚΛΑΙΡΗ ΜΙΤΣΟΤΑΚΗ ΟΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟΙ ΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΜΠΟΒΑΡΥ

ΚΛΑΙΡΗ ΜΙΤΣΟΤΑΚΗ, ΟΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟΙ ΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΜΠΟΒΑΡΥ, εκδόσεις ΑΓΡΑ 2008

Α’

Δεν διαλέγεις τον κύριο των ονείρων σου. [σελ. 9]

[…] καθώς η ανάμνηση της ηδονής που κατοικεί το κορμί μου, όλη αυτή η θέρμη που μου δίνει τη δύναμη να ζω, εγκαταλείπει τα μέλη μου, αφήνοντας στη θέση της στο κενό που χρειάζεται για να με σκίσει στα δυό το τόσο γνώριμο πια, παγερό, σιδερένιο, ρίγος. [σελ. 11]

Τον τιμωρώ με περισσότερη απληστία. Με περισσότερη αμαρτία. Ό,τι  μένει κρυφό μεγαλώνει. [σελ. 12]

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι αυτούς τους ίδιους πρέπει να σε κάνουν να επιθυμείς, όχι τις επιθυμίες σου. [σελ.14]

Κι εξάλλου ο έρωτας είναι κάτι τελεσίδικο. Δεν δέχεται αναστολή, δεν δέχεται αναίρεση. [σελ.16]

Β’

Η καρότσα πως νανουρίζει! […] Το λίκνισμα πάνω στους τροχούς μπερδεύεται με το λίκνισμα στην αγκαλιά του Λεόν… […] Ώσπου σε μια απότομη στροφή η αίσθηση της φυγόκεντρου μου υπενθυμίζει πόσο με έχει κυκλώσει η απειλή, πόσο με έχει ζώσει ο κίνδυνος από τούτο το κυνήγι της ηδονής. [σελ. 19]

Τον εξόρκισα να μην ανησυχήσει ξανά με αυτόν τον τρόπο για μένα. Είναι μια στέρηση ελευθερίας. [σελ.20]

Ξαφνικά ένιωσα σαν να σηκώνονται και να φεύγουν όλα γύρω, τα σπίτια, οι δρόμοι, ο γκρίζος ουρανός, και να μένει μόνο αυτό το κεφάλι που το λούζαν  τα απαλά μαλλιά κι εγώ που τα κοίταζα, απόλυτος κύριος του επάνω κόσμου… [σελ. 23]

Ονειρεύομαι, Σιμόργκ. Ονειρεύομαι γιατί το θέλω να ονειρεύομαι. Να σκέφτεσαι σημαίνει να υποφέρεις. Κι όταν  σου μιλώ, σκέφτομαι κι ονειρεύομαι μαζί. Ελπίζω κι υποφέρω. [σελ. 25]

Η καταιγίδα στη θάλασσα! Ό,τι ωραιότερο αντίκρισα ποτέ! [σελ. 27]

Γ’

Οι  κλωστές της φαντασίας έχουν τόση αντοχή! Όμως και εκείνες σπάζουν. Και τότε το σαρκίο σου, βαρύ,  προσγειώνεται απότομα στον τόπο όπου ανήκει. [σελ. 32]

Ναι` όλα έχουν τελειώσει οριστικά, όταν οι χορδές της φαντασίας σπάσουν. [σελ. 33]

Μα είναι τα μικρά πράγματα της ζωής, εκείνα που χωρούν να συμβούν αμέτρητες φορές, που σε κάνουν  να τα βλέπεις όλα έτσι. […] Ο έρωτας, ναι  ο έρωτας, ολόκληρος, έρχεται άπαξ. Κι εκείνο που νόμιζες, ή που η φαντασία σου τοποθετούσε σαν πρώτη φορά, ήταν απλά για τελευταία φορά που συνέβαινε. [σελ. 34]

Τότε αντίκρισα για πρώτη φορά και, μοιραία – τώρα μπορώ να το πω - , για τελευταία φορά ολόκληρη την επιφάνεια του έρωτα.[σελ. 35]

Σημείωση: Το έργο γράφτηκε το 1992 για λογαριασμό του ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ.  Πρώτη παρουσίαση: 26 Νοεμβρίου 1992 στο ΘΕΑΤΡΟ ΑΜΟΡΕ, σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη, σκηνικά Πάνου Παπαδόπουλου, φωτισμούς Ελευθερίας Ντεκώ και με ερμηνεύτρια τη Μαρία Κατσιαδάκη.

Α’ έκδοση: Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, 1992