Θοδωρής Καλλιφατίδης: Τα περασμένα δεν είναι όνειρο

Θοδωρής Καλλιφατίδης, Τα περασμένα δεν είναι όνειρο, εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2012

στον φίλο Αντώνη Ρασούλη...

Δεν ήταν διαβασμένος, στην πραγματικότητα ήταν σχεδόν αναλφάβητος, αλλά οι τύχες της πόλης είχαν περάσει μια για πάντα στις καρδιές του κόσμου από τραγούδια κι ιστορίες [σελ.10]

Δεν είχε νόημα να δούμε μήπως ο πατέρας μου ήταν εκεί. Δεν πήγαινε ποτέ σε καφενείο. Αυτό ήταν ένα από τα πράγματα, για τα οποία μπορούσα να είμαι βέβαιος. Ποτέ καφενείο, ποτέ κομπολόι, ποτέ κουρασμένος. [σελ.13]

Ο Αντώνης δεν ήταν ηγέτης, είχε όμως ό,τι ένας ηγέτης χρειάζεται. Στη γειτονιά δεν ήταν ποτέ ο πρώτος, ήταν όμως πάντα ο δεύτερος, κι αυτό του άρεσε. [σελ.17]

Όλοι λέγαν πως θα είχε λαμπρό μέλλον. Το μέλλον καμιά φορά όμως είναι πολύ κοντά. [σελ.21]

Δεν υπήρχαν αλλά φιλιά από τα κλεμμένα. [σελ.24]

Κάθε χαρά  ήταν αμαρτία, κι η μεγαλύτερη ήταν ο έρωτας. […] Εγώ το `σκασα στον κάμπο, ήταν άνοιξη, το γιασεμί κι οι πασχαλιές μοσχοβολούσαν. Από τότε όλες μου οι αμαρτίες έτσι μυρίζουν. [σελ. 27]

Από βλαχάκι, βασιλιάς χάρη στη γλώσσα. Θα το θυμόμουν Χρόνια αργότερα θα αναγκαζόμουν να το ξανακάνω. [σελ.35]

Πάνω απ` όλα λάτρευα τη Γραμματική, που δεν οργάνωνε μόνο τη γλώσσα αλλά και το χρόνο. [σελ.44]λ

Μόνο η γυναίκα-μητέρα γλίτωνε από το μίσος. Μα αυτό δεν ήταν παρά ένα άλλοθι. Αφού αγαπούμε τη μητέρα μας, δεν μπορούμε να μισούμε τις γυναίκες, μα καμιά γυναίκα δεν ήταν σαν τη μητέρα μας. [σελ.53]

«Αυτό ήταν το πιο σύντομο ‘για πάντα’, που μου έχει τύχει» είπε ο Κωστάκης και μ` έκανε να γελάσω. [σελ.64]

Δεν αρκούσε να καταλάβουμε τον κόσμο, έπρεπε να τον αλλάξουμε κιόλας. Τι φιλοδοξία πρέπει να έχει κανείς για να πει κάτι τέτοιο; Από την άλλη μεριά γιατί όχι; Τι νόημα έχει να γράφεις, αν δεν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο; [σελ.71]

Γράφω για να φτάσω στην αυτοσυγκέντρωση που απαιτεί το γράψιμο. Τα υπόλοιπα είναι συνέπεια αυτού. [σελ.84]

Η Κόρινθος ήταν γνωστή μόνο για τις σταφίδες της. [σελ.112]

Εγώ είμαι παιδί της Φρειδερίκης. [σελ.115]

Η βία μάς κάνει αγνώριστους. [σελ.123]

Εγώ δεν θα συνέχιζα τη δουλειά του πατέρα μου. Αντίθετα θα κληρονομούσα τη μοίρα του. Μια μέρα θα γινόμουν φυγάς και ξένος.[σελ.135]

Εκείνη τη στιγμή έπεφτε ένα αστέρι στον ουρανό, τόσο γρήγορα, που δεν πρόλαβα να κάνω ευχή. Δεν ήξερα αν ο αδελφός μου είχε προλάβει, αλλά ξέραμε κι δύο τι θα ευχόμαστε: τα περασμένα να ήταν όνειρο. [σελ.143]

Εκείνη η αθωότητα ίσως να είναι ο χαμένος παράδεισος. Δεν είναι μόνο η ζωή ένα όνειρο, αλλά και το όνειρο είναι ζωή.[σελ.152]

Ο διάβολος δεν έχει μόνο πολλά πόδια, καμιά φορά είναι και ωραία.[σελ.157]

Ξαφνικά κατάλαβα τι σήμαινε να ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου. Την καρδιά σου πετούσες. [σελ.170]

Ήξερα μόνο μια σουηδική λέξη, να λέω καλημέρα, και δε μου χρησίμευε σε τίποτα, γιατί η ώρα ήταν έξι το απόγευμα. Έβρεχε.[σελ.173]

Εκείνο το βράδυ δε γύρισα σπίτι μου. Έχουν περάσει σαράντα δύο χρόνια από τότε κι ακόμα δεν έχω γυρίσει.[σελ.183]

Με λίγα λόγια, για μια φορά ακόμα είχα μπροστά μου το παρελθόν.[σελ.196]

[…]ό,τι μετράει στη ζωή δεν περιγράφεται, μόνο εκείνα που δε μετρούν.[σελ.200]

Ποιος θα διάβαζε τα βιβλία μου τώρα «κεκλεισμένων των θυρών», όπως έλεγε, γιατί είχαν τόσο σεξ και τόσες βρισιές; Ποιος θα ρωτούσε αν όλα αυτά ήταν «στο κεφαλάκι σου»; Ποιος θα με έλεγε «νυφίτσα» και «σιγανοπαπαδιά»; [σελ.209]

Με λίγα λόγια ήταν ξανά μια κηδεία. Την πρώτη φορά θάφτηκε ο άνθρωπος, τη δεύτερη η μνήμη του.[σελ.212]

Ένα μεγάλο κομμάτι από το παρελθόν είχε ασφαλτοστρωθεί.[σελ.220]