ΚΛΩΝΤ ΣΙΜΟΝ ΤΟ ΤΡΑΜ

ΚΛΩΝΤ ΣΙΜΟΝ ΤΟ ΤΡΑΜ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΘΩΜΑΣ ΣΚΑΣΣΗΣ[1],  εκδόσεις βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ

[…]και είχε εκείνες τις προκλητικές αφίσες οι οποίες, με έντονα χρώματα, παρουσίαζαν στους επίδοξους θεατές τα γιγαντιαία πρόσωπα αναμαλλιασμένων γυναικών με τα κεφάλια ριγμένα πίσω και τα στόματα ανοικτά σε μια κραυγή τρόμου ή ένα κάλεσμα φιλιού. [σελ.14]

[…]δίνοντας και οι δυο τους την ώρα που διέσχιζαν τα λίγα εκείνα μέτρα την εικόνα ενός διπλασιασμένου προσώπου[…] [σελ.18]

[…]σαν την αιφνίδια, θορυβώδη εισβολή του κόσμου των ζωντανών στον αντίθετό του[…] [σελ.27]

[…]λες και (σύμφωνα με τη συνήθεια ν` αποδίδει κανείς στα πράγματα ή στις μηχανές σκέψεις και προθέσεις που προσιδιάζουν στον άνθρωπο)… λες και το ίδιο το τραμ την κοπανούσε μ` ένα είδος κοροϊδευτικού και κακού γέλιου, αφήνοντάς  τους εκεί […] [σελ. 31]

[…](σ` όλα αυτά ερχόταν επιπλέον να προστεθεί στα παιδικά μας μυαλά μια κάποια φωνητική σύγχυση ανάμεσα στη λέξη ψαράδες και στους «πτωχούς αμαρτωλούς» της προσευχής[2]) [σελ. 47]

[…]αφού κάθε χειρονομία, κάθε κίνηση έμοιαζε με την καρικατούρα της, όχι γιατί κάποια στιγμή τρέκλισε ή κόντεψε να πέσει ή έκαμε κακό υπολογισμό στις κινήσεις του: αντιθέτως, όλες γινόταν με μια προσεκτική εξοικονόμηση (για να μην πούμε τσιγκουνιά) των δυνάμεων του, αλλά τις καθοδηγούσε (δεν μπορούμε να το πούμε αλλιώς) με τέτοια βραδύτητα ώστε οι  μετακινήσεις του, οι παραμικρές ενέργειες του ν` αποκτούν κάτι το παραισθησιακό[…] [σελ.60]

[…]την προηγούμενη (ή πριν από δυο μήνες: όσο αστείρευτη ήταν η λογοδιάρροιά του, τόσο τα γεγονότα σπανίζουν στη ζωή του), είχε κερδίσει στην Λέσχη χάρη στην επιδεξιότητά του[…] [σελ.71]

[…]διαφημίσεις στις οποίες μπορούσε εξάλλου κανείς να δει ζωγραφισμένες σε διάφορα προκαθορισμένα σημεία στο κέντρο της πόλης ή αλλού, χωρίς τον παραμικρό σεβασμό στα μνημεία ή στα οικοδομήματα πάνω στα οποία έμπαιναν[…] [σελ.79]

[…]αυτοκίνητο κι εγώ δεν ξέρω τι μάρκας που (όπως κι εκείνα της μητέρας ή των αδελφών του) ερχόταν πάντως σε μεγάλη αντίθεση με το ογκώδες Φορντ με το θαμπό γκριζοπράσινο χρώμα του συζύγου της θείας μου που βρισκόταν παρκαρισμένο παραδίπλα: πρόσκληση σχεδόν καθιερωμένη κάθε χρόνο η οποία υποτίθεται ότι γεφύρωνε κατά κάποιον τρόπο την τεράστια απόσταση που χώριζε όχι μόνο τις περιουσίες των δύο οικογενειών αλλά και την κοινωνική τους θέση[…] [σελ.93-94]

[…]το δοχείο του οποίου το περιεχόμενο έτρεχε σταγόνα σταγόνα  μέσα σε μια φλέβα του καρπού μου, δοχείο φτιαγμένο από ένα ημιδιαφανές ανοικτόγκριζο  υλικό το οποίο, καθώς συρρικνωνόταν προοδευτικά, θύμιζε στο τέλος εκείνες τις γουρουνοκοιλιές που έβλεπε κανείς άλλοτε στις προθήκες των αλλαντοπωλείων. [σελ.102]

[…]«Πόσο όμορφη ήταν ανάμεσα σ` όλα αυτά τα λουλούδια!», φράση που μπορούσε εξίσου καλά να υπαινίσσεται το γάμο μιας φίλης των νοσοκόμων ή μια νεκρή ξαπλωμένη στο φέρετρό της στο νεκροτομείο[…] [σελ.104]

[…]το πλήθος που τους συνόδευε δεν ήταν βυθισμένο στην περισυλλογή, όπως γίνεται σύμφωνα με τα έθιμα της δύσης, αλλά θορυβώδες, ενώ μια ή περισσότερες μακρόσυρτες μελωδίες ασυντόνιστες μεταξύ τους που αντηχούσαν από την καρδιά αυτής της συγκεχυμένης ή μάλλον φρενήρους αναταραχής έφερναν κι αυτές στο νου κάποια γιορτή[…] [σελ.109]

Όπως έμοιαζε να συγκεντρώνει με φροντίδα που έφτανε στα όρια της παραίσθησης τις λίγες σωματικές και όλες τις πνευματικές δυνάμεις που του απέμεναν για να μη σκοντάψει, […] με τον ίδιο τρόπο έμοιαζε ότι εφάρμοζε  την αρχή της εξοικονόμησης δυνάμεων και στις συναισθηματικές σχέσεις[…] [σελ.110-111]

[…]όπου το μόνο που απέμενε ήταν ένα μικρό κίτρινο ορθογώνιο αιωρούμενο ψηλά στον αέρα. [σελ.117]

[…]η αψηλάφητη και προστατευτική ομίχλη της μνήμης. [σελ.128]

[1]  Κρατικό βραβείο μετάφρασης [ 2004 ]

[2] στα γαλλικά οι λέξεις ψαράς και αμαρτωλός είναι σχεδόν ομόηχες [Σ.τ.Μ]