Θοδωρής Καλλιφατίδης Το τελευταίο τριαντάφυλλο

Θοδωρής Καλλιφατίδης Το τελευταίο τριαντάφυλλο

εκδόσεις Γαβριηλίδης

Αθήνα 1996

Ο θεός να είναι πάντα μαζί σου! Μου ευχήθηκε, μια και δεν είχε καμιά εμπιστοσύνη πως εγώ θα ήμουν μαζί με το θεό. [σελ. 13]

Θυμήθηκα ένα φίλο μου Φιλανδό, από μεγάλη οικογένεια, που έλεγε ότι η μητέρα του, όταν ήταν μικρή, ερωτευόταν άλογα, όταν μεγάλωσε ερωτευόταν τους καβαλάρηδες κι όταν γέρασε δεν μπορούσε να ξεχωρίσεις τους μεν από τα δε. Πεθαμένος κι αυτός πριν από μερικά χρόνια. [σελ. 27]

Είμαστε παντρεμένοι δεκαπέντε χρόνια κι ακόμα μου άρεσε η ζεστασιά της. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να το θυμάμαι. [σελ. 29]

"Αυτοί" που του είχαν φάει τους μισθούς ήταν το κράτος, η δεξιά. Αυτοί που είχαν απολύσει χιλιάδες προοδευτικούς υπαλλήλους και το λέγαν "εθελουσία παραίτηση". Στο σπίτι μας όταν λέγαμε "αυτοί", ξέραμε για ποιους μιλούσαμε. [σελ. 37]

Καθόμασταν χωρίς να μιλάμε. Εγώ κάπνιζα. Ο αδελφός μου έβηχε. [σελ. 40]

[...]όταν για πρώτη φορά επισκέφτηκε το εξοχικό μου σπίτι στο νησί Γκότλαντ. Στο οικόπεδο φύτρωναν φουντουκιές. Μόλις τις είδε, δάκρυσαν τα μάτια του και μου είπε "Αυτά είναι τα νιάτα μου!" [σελ. 50]

Ήταν τότε μόλις 50 χιλιάδων κατοίκων η Τραπεζούς ή Τραπεζούντα (ποντιακά). Ρωμιοί και Τούρκοι ζούσαν ειρηνικά. Η Τουρκία ήταν Αυτοκρατορία, με Σουλτάνο τον Αβδούλ-Χαμίτ. Υπήρχε ησυχία τότε και ανεξιθρησκία. [σελ. 55]

[...]γύρισα το φλυτζάνι και κοίταζα τα διάφορα σχήματα. Τα ίχνη από τις φουσκάλες σήμαιναν λεφτά. Κάτι τετράγωνα με πολλά δρομάκια σήμαιναν ταξίδι. Αγάπη δεν έβλεπα. Αλλά κι αν έβλεπα δεν θα την αναγνώριζα. Αν ζούσε η θεία Χρυσή θα ήξερε. [σελ. 64]

Τον Οκτώβριο λοιπόν του 1924, έφθασα με την οικογένειά μου στον Πειραιά. Ήταν η εποχή που έφευγε ομαδικά από την Τουρκία ο ελληνοχριστιανικός πληθυσμός[...] Έτσι δημιουργήθηκε στον Πειραιά μεγάλος συνωστισμός. [σελ. 75]

Με έπιασε ένας πανικός, ότι ακόμα και οι αναμνήσεις μου ήταν ψεύτικες. [σελ. 80-81]

Μαζί μας ήταν και πολλοί Ιταλοί. Ήταν κι αυτοί φυλακιμένοι, όπως κι εμείς. Γιατί στο τέλος οι πρώην σύμμαχοι τα χάλασαν. Γίνανε άσπονδοι εχθροί. [σελ. 91]

Άραγε έτσι ζούμε, όπως θυμόμασατε; Από λεπτομέρεια σε λεπτομέρεια; [σελ. 93]

Στο τελευταίο του γράμμα παραπονιόταν ότι ο γραφικός του χαρακτήρας είχε αλλάξει, ακόμα κι ο ίδιος είχε δυσκολία να διαβάσει τα γράμματα του. Το μόνο που τον παρηγορούσε ήταν πως ο δικός μου γραφικός χαρακτήρας ήταν ακόμα χειρότερος. [σελ. 106]

[...]γιατί τα αινίγματα είναι περισσότερο χρήσιμα όσο δεν τα λύνεις. [σελ. 117]

Το βράδυ μαζευτήκαμε όλοι για το δείπνο. [σελ.124]

Γελούσαμε όλοι μας. Το δείπνο ήταν τελικά πολύ ευχάριστο. [...] Ο θείος μου ήρθε και στάθηκε δίπλα μου. 

- "Καλά δεν τα κατάφερα"; μου είπε, κι είδα τα μάτια του γεμάτα δάκρυα. [σελ. 126]