Β.Μ.Γκάρσιν Το κόκκινο λουλούδι

Β.Μ.Γκάρσιν Το κόκκινο λουλούδι  

Μετάφραση Δημήτρης Β.Τριανταφυλλίδης εκδ. ΠΟΛΙΣ Αθήνα 2014

Ένας φαρδύς διάδρομος με γυάλινη πόρτα, η οποία οδηγούσε στον κήπο με τον ανθώνα και δύο δεκάδες θάλαμοι όπου ζούσαν οι ασθενείς, καταλάμβαναν τον κάτω όροφο˙ εκεί είχαν προστεθεί αργότερα και δύο σκοτεινά δωμάτια, το ένα επενδεδυμένο με στρώματα και το άλλο με σανίδες, όπου περιόριζαν τους μανιακούς, και μια τεράστια ζοφερή αίθουσα με θόλους – τα λουτρά. Στον επάνω όροφο ζούσαν οι γυναίκες. [σελ. 23]

Ακόμα και σε έναν υγιή άνθρωπο ο θάλαμος αυτός θα μπορούσε να προκαλέσει άσχημη εντύπωση. [σελ.24]

 

Παράλογες σκέψεις, η μια πιο τρομακτική από την άλλη, ερχόταν στο μυαλό του. Τι είναι αυτό; Ιερά εξέταση; Το μέρος της μυστικής εκτέλεσης, όπου οι εχθροί του αποφάσισαν να τον εκτελέσουν; Μήπως η ίδια η κόλαση; Τέλος, πέρασε από το μυαλό του η σκέψη πως είναι κάποιου είδους δοκιμασία. Τον έγδυσαν, παρόλο που αντιστάθηκε απεγνωσμένα. [σελ.25]

Δεν είχε τώρα πια πάνω του τίποτα το παράλογο. Ήταν ένας βαθύς, βαρύς ύπνος ενός ταλαιπωρημένου ανθρώπου, χωρίς όνειρα, χωρίς την παραμικρή κίνηση και χωρίς σχεδόν να αναπνέει. Για μερικές στιγμές ανέκτησε πλήρως τη συνείδησή του, θαρρείς και ήταν υγιής, για να σηκωθεί το πρωί από το κρεβάτι παράφρων όπως και πριν. [σελ. 29]

«Βιώνω μόνος μου μεγάλες ιδέες όπως ότι ο χώρος και ο χρόνος δεν είναι παρά δημιουργήματα της φαντασίας.» [σελ.31] 

Κανένας προϊστάμενος δεν απολαμβάνει τέτοιο σεβασμό από τους υφισταμένους του, όπως ο ψυχίατρος από τους τρελούς του. [σελ. 32-33]

Έβγαλε το καπέλο και κοιτούσε το σταυρό και ύστερα τα λουλούδια της παπαρούνας. Τα λουλούδια είχαν πιο έντονο χρώμα.

«Αυτός κερδίζει», είπε ο ασθενής, αλλά θα δούμε. [σελ. 39]

Σύντομα, σύντομα θα πέσουν τα σιδερένια κάγκελα, όλοι αυτοί οι φυλακισμένοι θα βγουν από δω και θα σκορπιστούν σε όλες τις γωνιές του κόσμου και ολόκληρος ο κόσμος θα συγκλονιστεί, θα πετάξει από πάνω του το προαιώνιο κάλυμμά του και θα εμφανιστεί νέος, πανέμορφος. [σελ. 40]

Γι` αυτό έκρυψε το λουλούδι στο στήθος του. Ήλπιζε ότι μέχρι το πρωί θα είχε χάσει όλη του τη δύναμη. Το κακό του θα περνούσε στο στήθος του, στην ψυχή του˙ κι εκεί ή θα νικηθεί ή θα νικήσει – τότε ο ίδιος θα χαθεί, θα πεθάνει, θα πεθάνει όμως ως αγνός μαχητής της ανθρωπότητας, γιατί μέχρι τώρα κανείς δεν τόλμησε να παλέψει μόνος του με όλο το κακό του κόσμου. [σελ. 45]

Εκείνος τα κοίταξε, διακρίνοντας τους γνωστούς αστερισμούς και χάρηκε, επειδή του φάνηκε πως τον καταλαβαίνουν και τον νοιώθουν. Μισοκλείνοντας τα μάτια του, έβλεπε τις άπειρες αχτίδες που του έστελναν και η τρελή του αποφασιστικότητα μεγάλωνε. [σελ. 50-51]

Όταν τον απόθεσαν στο φορείο, προσπάθησαν να του ανοίξουν το χέρι και να πάρουν το κόκκινο λουλούδι. Το χέρι του όμως είχε παγώσει κι έτσι πήρε μαζί του στον τάφο του το τρόπαιό του. [σελ. 53]