Απόστολος Κ. Δοξιάδης, «Μακαβέττας», εκδόσεις Εστία
Τελειώνοντας, θέλω να δηλώσω ότι το ζήτημα της ιστορικής ακρίβειας του αφηγήματος ουδέποτε με απασχόλησε. Έτσι και αλλιώς, δεν επιζούν τα γεγονότα που συνέβησαν, αλλά αυτά που καταγράφηκαν. Ακόμα και αν δεν συνέβησαν. (σελ. 8 Ο πρόλογος)
«Δυο πέναλτι που δεν έδωσες», του λέει, «συν ένα που μου χρωστάς, τρία, συν ένα ακόμα για αποζημίωση, τέσσερα. Σφύριξέ τα λοιπόν στο δεύτερο ημίχρονο για να επανορθώσεις την αδικία που μας έκανες, ειδεμή θα φύγεις από δω μέσα ξαπλωτός!» (σελ. 16)
«Άκουσε Πρόεδρε. Ότι έπαιξα και έχασα το παραδέχομαι. Σε αυτό δε, φταίει το ότι δεν υπολόγισα στην ψευτιά και στην προδοσία που όμως-αλίμονο- φαίνεται ότι αυτές πια κυβερνάνε τη ζωή μας. Θέλω όμως να με ακούσεις προσεκτικά: άλλαξε τον τόνο της φωνής σου γιατί ο καιρός έχει γυρίσματα και εδώ που σήμερα κάθομαι εγώ, μπορεί αύριο να βρίσκεσαι εσύ. Άσε λοιπόν τα μεγάλα λόγια. Να συζητήσουμε ψυχραίμως. Μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια. (σελ. 28)
Η Ζέζα Φίλη του ‘λεγε και του λεγε… και τι δεν του ‘λεγε! Σαν τελείωσε την ιστορία του έργου, έπιασε την ιστορία της ζωής της, αλήθειες και ψευτιές μαζί ανακατωμένες. Μίλησε στον Μακαβέττα για τα παιδικά της χρόνια, για το όνειρο που είχε από μικρή να γίνει ηθοποιός (αλήθεια), πως έδωσε στη Δραματική Σχολή και μπήκε πρώτη (ψέμα), πόσο καμάρωσε ο πατέρας της σαν την πρωτοείδε στο πανί (ψέμα), καθώς και για τις δυσκολίες του επαγγέλματός, πως της γίνονται συνεχώς ανήθικες προτάσεις (αλήθεια) και πως εκείνη συνεχώς τις αρνείται (ψέμα). Ο Μακαβέττας την άκουγε μαγεμένος. (σελ. 105)
(Απειρόμαχε αναγνώστη, μην αναλογιστείς σε ετούτο το σημείο νεκρούς και τραυματίες, ούτε τις υλικές ζημιές, τον θρήνο και τον οδυρμό που προκάλεσε η επίθεση-ο πόλεμος έχει την δική του φιλανθρωπία.) Ο Μακαβέττας βρισκόταν εκείνες τις ώρες σε εμπόλεμη κατάσταση και τούτο μόνο μας ενδιαφέρει, ότι έτσι και αντί να επιτεθεί άρχιζε να μετακινεί ευφυώς, μια εδώ, μια εκεί, τις δυνάμεις του, να τις παρατάσσει σε θέση μάχης και να απειλεί τον Μπαϊρακτάρη ότι «αν» δεν τον αφήσει να μπει στο στρατόπεδο αυτός «θα» επιτεθεί, με άλλα λόγια να γαβγίζει χωρίς να δαγκώνει και να κάνει τους κούφιους λεονταρισμούς που συνηθίζουν να κάνουν οι ψευτοπαλικαράδες, τότε είναι απολύτως βέβαιο ότι το είχε χάσει το παιχνίδι. (σελ. 208)
«Δεκτόν», λέει ο Πρόεδρος αμέσως. «Σε διαβεβαιώ!»
«Και πως μπορώ να είμαι σίγουρος ότι δεν θα μας γελάσεις;»
«Σου δίνω τον λόγο μου, ως άνδρας και ως αξιωματικός!» (σελ. 212)
Κάποιος σοφός το έχει γραμμένο, ότι στον πόλεμο η καλύτερη στρατηγική είναι να είσαι πανίσχυρος…Η μικρή υπεροχή παλεύεται, ενίοτε και η μεγάλη-η τεράστια ποτέ. Έτσι και τραβήξει ο αγώνας σε μάκρος, στο τέλος ο Γολιάθ θα τον νικήσει τον Δαυίδ. Μην ακούτε τι λένε στα παραμύθια. (σελ. 216)
Τελειώνοντας, θέλω να δηλώσω ότι το ζήτημα της ιστορικής ακρίβειας του αφηγήματος ουδέποτε με απασχόλησε. Έτσι και αλλιώς, δεν επιζούν τα γεγονότα που συνέβησαν, αλλά αυτά που καταγράφηκαν. Ακόμα και αν δεν συνέβησαν. (σελ. 8 Ο πρόλογος)
«Δυο πέναλτι που δεν έδωσες», του λέει, «συν ένα που μου χρωστάς, τρία, συν ένα ακόμα για αποζημίωση, τέσσερα. Σφύριξέ τα λοιπόν στο δεύτερο ημίχρονο για να επανορθώσεις την αδικία που μας έκανες, ειδεμή θα φύγεις από δω μέσα ξαπλωτός!» (σελ. 16)
«Άκουσε Πρόεδρε. Ότι έπαιξα και έχασα το παραδέχομαι. Σε αυτό δε, φταίει το ότι δεν υπολόγισα στην ψευτιά και στην προδοσία που όμως-αλίμονο- φαίνεται ότι αυτές πια κυβερνάνε τη ζωή μας. Θέλω όμως να με ακούσεις προσεκτικά: άλλαξε τον τόνο της φωνής σου γιατί ο καιρός έχει γυρίσματα και εδώ που σήμερα κάθομαι εγώ, μπορεί αύριο να βρίσκεσαι εσύ. Άσε λοιπόν τα μεγάλα λόγια. Να συζητήσουμε ψυχραίμως. Μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια. (σελ. 28)
Η Ζέζα Φίλη του ‘λεγε και του λεγε… και τι δεν του ‘λεγε! Σαν τελείωσε την ιστορία του έργου, έπιασε την ιστορία της ζωής της, αλήθειες και ψευτιές μαζί ανακατωμένες. Μίλησε στον Μακαβέττα για τα παιδικά της χρόνια, για το όνειρο που είχε από μικρή να γίνει ηθοποιός (αλήθεια), πως έδωσε στη Δραματική Σχολή και μπήκε πρώτη (ψέμα), πόσο καμάρωσε ο πατέρας της σαν την πρωτοείδε στο πανί (ψέμα), καθώς και για τις δυσκολίες του επαγγέλματός, πως της γίνονται συνεχώς ανήθικες προτάσεις (αλήθεια) και πως εκείνη συνεχώς τις αρνείται (ψέμα). Ο Μακαβέττας την άκουγε μαγεμένος. (σελ. 105)
(Απειρόμαχε αναγνώστη, μην αναλογιστείς σε ετούτο το σημείο νεκρούς και τραυματίες, ούτε τις υλικές ζημιές, τον θρήνο και τον οδυρμό που προκάλεσε η επίθεση-ο πόλεμος έχει την δική του φιλανθρωπία.) Ο Μακαβέττας βρισκόταν εκείνες τις ώρες σε εμπόλεμη κατάσταση και τούτο μόνο μας ενδιαφέρει, ότι έτσι και αντί να επιτεθεί άρχιζε να μετακινεί ευφυώς, μια εδώ, μια εκεί, τις δυνάμεις του, να τις παρατάσσει σε θέση μάχης και να απειλεί τον Μπαϊρακτάρη ότι «αν» δεν τον αφήσει να μπει στο στρατόπεδο αυτός «θα» επιτεθεί, με άλλα λόγια να γαβγίζει χωρίς να δαγκώνει και να κάνει τους κούφιους λεονταρισμούς που συνηθίζουν να κάνουν οι ψευτοπαλικαράδες, τότε είναι απολύτως βέβαιο ότι το είχε χάσει το παιχνίδι. (σελ. 208)
«Δεκτόν», λέει ο Πρόεδρος αμέσως. «Σε διαβεβαιώ!»
«Και πως μπορώ να είμαι σίγουρος ότι δεν θα μας γελάσεις;»
«Σου δίνω τον λόγο μου, ως άνδρας και ως αξιωματικός!» (σελ. 212)
Κάποιος σοφός το έχει γραμμένο, ότι στον πόλεμο η καλύτερη στρατηγική είναι να είσαι πανίσχυρος…Η μικρή υπεροχή παλεύεται, ενίοτε και η μεγάλη-η τεράστια ποτέ. Έτσι και τραβήξει ο αγώνας σε μάκρος, στο τέλος ο Γολιάθ θα τον νικήσει τον Δαυίδ. Μην ακούτε τι λένε στα παραμύθια. (σελ. 216)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου